Onze man in Cannes
Filmprogrammeur Ruben blogt over zijn ervaringen op het grootste filmfestival ter wereld.
Ruben Allersma is filmprogrammeur bij het Forum en zijn favoriete film (al kun je dat een filmprogrammeur eigenlijk niet vragen natuurlijk) is Dead Man van Jim Jarmusch.
Speciaal voor jou blogt Ruben over zijn werk op het filmfestival van Cannes. In dit tweede blog lees je welke films Ruben heeft gezien en hoe het er aachter de schermen aan toe ging.
Terugblik
504 Gateway Time-Out. Deze melding was toch wel de nachtmerrie van de meeste filmprofessionals in Cannes. Het klonk zo mooi: geen urenlange rijen meer maar een online ticketsysteem waarmee je elke ochtend vanaf 07:00 vanuit je bed een plek in de films van vier dagen later kan veilig stellen. Hoera!
Helaas. De website bleek niet bestand tegen de hoeveelheid festivalgangers en elke ochtend opnieuw was het foutmeldingen incasseren terwijl je als een gek liep te verversen in meerdere tabbladen, meestal zonder resultaat. ’s Middags kwam je er weer in maar was alles weg.
Een serieuze flater van de organisatie, die de schuld gaf aan hackers (yeah right). Ten behoeve van mijn geestelijke gezondheid besloot ik na een paar dagen mijn strakke planning en het online tickets boeken zoveel mogelijk los te laten.
Gelukkig kreeg ik het ritme van het festival snel door en bleek dat je de meeste films gewoon kon inhalen op diverse festivallocaties waar je wel nog zonder ticket naar binnen kon. Ook kwam ik erachter dat een hoop tickets last minute weer vrij kwamen waardoor ik uiteindelijk zonder al te veel stress kon genieten van het festival.
Want hoe hectisch, chaotisch, onlogisch en hysterisch het filmfestival van Cannes ook is: als je er eenmaal bent wil je nooit meer weg. Niet alleen zie je aan de lopende band als eerste ter wereld de nieuwste films met een zaal vol gelijkgestemden, ook is de complete Nederlandse filmsector in het kleine stadje aanwezig. Niks leukers dan eindeloos met collega’s uit het hele land napraten, debatteren en interpreteren in een kroeg of restaurant.
Het lekker lompe Triangle of Sadness was fijne comic relief tussen alle zware competitiefilms. Regisseur Ruben Östlund ging er met gestrekt been in en overtrof zo The Square, met een dubbel liggende zaal als gevolg. Een prima Gouden Palm-winnaar wat mij betreft, al werd de mening gedeeld dat de hoofdprijs meer gegund was aan Close van de jonge Belgische filmmaker Lukas Dhont. Ik heb hem zelf gemist maar ik begreep dat zelfs de meest cynische filmjournalisten hun tranen niet konden bedwingen.
Mijn favoriet was Le otto montagne (The Eight Mountains) van Felix van Groeningen en Charlotte Vandermeersch, gebaseerd op het gelijknamige boek. De mooiste bromance-film die ik tot nu toe zag, gefilmd in de adembenemende Italiaanse Alpen begeleid door melancholische muziek van de Zweedse singer-songwriter Daniel Norgren. Ook festivalhype Aftersun, een hartverscheurend debuut over een vader-dochterrelatie maakte indruk en met Alex Garlands Men zag ik in een uitzinnige zaal mijn bizarste horrorfilm tot nu toe. Alle genoemde titels (en nog veel meer) zullen op korte termijn bij ons te zien zijn.