Saars ezelsoortjes: VERSe boekentips

Lieg met mij – Philippe Besson

Voor liefhebbers van Call me by your name - Lieg met mij (originele Franse titel: Arrête avec tes mensonges) is een roman gepresenteerd als autobiografisch verhaal over Philippe die in de jaren 80 op het platteland van Frankrijk een geheime liefdesrelatie aangaat met Thomas. Het boek start in het minder verre verleden wanneer Philippe een man tegenkomt die exact lijkt op zijn oude liefde. Het liefdesverhaal wordt vervolgens verteld op een manier waarop het ook daadwerkelijk verteld zou worden, de schrijver vertelt je een verhaal. Dit maakt het boek net even anders. Er worden geen gesprekken volledig uitgeschreven, toch weet de schrijver levendige scènes te schetsen (bijvoorbeeld: ‘Hij zegt dat hij er niet meer tegen kan om alleen met dat gevoel te zijn. Dat het te zwaar op hem drukt.’). 

In mijn ogen is het eerste hoofdstuk (1984), dat de relatie tussen de twee jongens vertelt als terugblik, de perfecte schriftelijke belichaming van een eerste liefde. Het is duidelijk te merken dat de jongens genegenheid hebben voor elkaar, maar er is geen aantoonbare connectie. Geen dezelfde hobby’s, geen dezelfde mening, geen dezelfde afkomst. Gewoon puur bezetenheid of charme – we mogen het liefde noemen. Het klopt, want vaak zijn eerste liefdes nou eenmaal zo. Niet met te veel redenen vóór of redenen tégen. Eerlijk, onbezonnen en vrij. Maar eigenlijk ook helemaal niet vrij.

De rest van het boek volgt Philippe later in zijn leven, wanneer hij een man vindt die als twee druppels water lijkt op zijn oude liefde. Een mooie uiteenzetting waaruit je kan concluderen dat eerste liefdes men niet ontsnapt. Dat een gelukkig leven soms een keuze is.

Een mooi boek die perfect is om je uit een ‘reading slur’ te halen (hij is kort!). 

Leen het boek

Saars ezelsoortjes van Lieg met mij

• (pagina 16) Ik ben zeventien. Ik weet niet dat ik nooit meer zeventien zal zijn, ik weet niet dat de jeugd niet blijvend is, dat hij maar een ogenblik duurt en dan verdwijnt, en als je je dat realiseert is het te laat, is het voorbij, dan is hij vervlogen en ben je hem kwijt, toch voelen sommige mensen om me heen het aankomen en zeggen het, volwassenen herhalen het, maar ik luister niet naar ze, hun woorden glijden langs me heen, blijven niet hangen, als water langs de veren van een eend, ik ben een sukkel, een zorgeloze sukkel.
• (pagina 89) Ik ontdek – arme sukkel – dat verliefd zijn pijn kan doen.
• (pagina 101) Ik weet nog dat ik net zo was als zij, onbezorgd, onnadenkend, in de zon. Je jeugd raak je nooit kwijt. Vooral niet als die gelukkig was.